પરબ જુલાઇ ૨૦૨૧ અંકની વાર્તાઓ વિષે

(૨૪૬ શબ્દો)

આ અંકની બંને વાર્તાઓ રસપૂર્ણ છે.

કલ્પતરુ (દીના પંડ્યા):  નિર્ધન અને છતાં નિસ્પૃહી માણસોની વાત. વાર્તામાં એક એવા પરિવારનું આલેખન થયું છે જેની પાસે કશું જ નથી અને છતાં કોઇ વસ્તુનો અભાવ એમને નડતો નથી! આજના સમયમાં ચમત્કારિક લાગે, અકલ્પનીય લાગે પણ દેશના ખૂણેખાંચરે ક્યાંય આવા માણસો હશે ખરાં. મહામારીના સમયમાં લોકડાઉનના પગલે  શહેરમાં કારખાનું બંધ પડ્યું અને એક શ્રમજીવી પરિવારે શહેરમાંથી વતન તરફ હિજરત કરવી પડી. વાહન વિના બે નાનાં બાળકો સાથે કોણ જાણે કેટલાં માઇલો આ પરિવાર પગપાળા ચાલ્યો હશે! પણ ક્યાંય સમાજ, પ્રસાશન કે સરકાર વિષે કટુતા નહીં. મદદ તરીકે મળતી રાહત લેવામાં પણ આ આત્માભિમાની પરિવારને સંકોચ થાય છે! કટોકટીના સમયમાં મીઠી વીરડી જેવી વાર્તા. કંઇક જુદી જ વાત!

ટાઇમપાસ (રાકેશ દેસાઇ): લગભગ ફેન્ટેસી વાર્તા. નાયક લગભગ પોતાના જ બેસણામાં હાજરી આપવા જેવો ચમત્કારિક અનુભવ કરે છે. કંપનીના માલિકે અચાનક ઓફિસ સ્ટાફને વહેલી રજા આપી દીધી. દૂર ગામડેથી અપડાઉન કરતા મૂકેશની બસને હજી અવકાશ હોવાથી સમય પસાર કરવા એ નજીકના એક હોલમાં જાહેર કાર્યક્રમમાં ઘૂસી જાય છે. ત્યાં એ જુએ છે કે કોઈનું બેસણું છે. ધીમે ધીમે એને ખ્યાલ આવે છે કે મરનાર યુવાન તો એની જોડે અદ્ભુત સામ્ય ધરાવતો હતો! પોતાના મૃત્યુની કલ્પનાથી ધ્રુજી ઉઠેલો નાયક ત્યાંથી પોબારા ગણી જાય છે. સરસ કલ્પના. આ કલ્પનામાંથી વ્યવસ્થિત ફેન્ટેસી વાર્તા બનાવી શકાઇ હોત, સ્ટેજ પર એને પોતાનાં શોકાતુર પત્ની-બાળકો દેખાયાં હોત, ત્યાં એને સદેહે હરતો-ફરતો જોઇને અન્ય મહેમાનો ચકિત થયાં હોત વગેરે જેવું આલેખન થયું હોત તો?  લેખક તદ્દન નજીક આવીને અટકી ગયા. આશાસ્પદ વાર્તા.        

--કિશોર પટેલ, 18-07-21; 12:58

###